Stil(l) Verdriet

De meneer op de fiets die ik tegenkom, zal ook wel denken. Op het betonnen paadje loop ik met Snuf, onze twaalf jaar oude Jack Russell. De tranen biggelen over mijn wangen. Mijn gedachten zijn tien jaar terug bij het overlijden van Jos. De deur van de kamer van verdriet is even opengezet. Een mooie metafoor die ik net gelezen heb in het boek "Stil verdriet"van Manu Keirse.
Eindelijk kan ik erover praten. Maar vooral, wil ik erover praten.

Heb ik goed gerouwd? Dat vraag ik mij regelmatig af. Daar is niet eenduidig een antwoord op te geven. Makkelijk is antwoord te geven op de vraag hoe ik gerouwd heb. En vergeet niet ik: rouw nog steeds!

Manu Keirse zegt in zijn boek dat de tijd niet de wonden heelt, maar dat bepalend is wat je in die tijd hebt gedaan.

Het sterven van Jos was als een aanrijding met een enorme vrachtwagen. Zwaargewond zou ik, na de operatie, moeten herstellen door rust, aandacht en liefde. De onvoorwaardelijke aandacht van anderen voor mijn verdriet, daar ontbrak het aan. Zeker in de jaren daarna. Verlangen naar een moeder die steeds weer haar arm om je legt en zegt: "meisje het komt allemaal goed, ga nu maar even slapen". 
Rust was er ook niet. Het leven ging door. De jongens moesten naar school. De hond moest uit en de enorme berg met spullen uit ons ouderlijke huis moest worden opgeruimd.
Nu heb ik zelf vaak gezegd, dat het maar goed is dat het leven om mij heen doorging. Maar soms had ik ook de behoefte om als een kat, me op te krullen, m'n wonden te likken en te slapen.

Nu, na die tien jaar, kan ik een boek lezen als "Stil verdriet" en de tranen hun weg laten volgen zonder dat het mij weer terugbrengt naar dat akelige, eenzame gevoel wat ik had in die eerste jaren na de dood van Jos. Nog een mooi en herkenbaar citaat uit het boek van Manu Keirse.

Men moet eerst tot een keuze komen tussen de overledene in de dood volgen of kiezen voor datgene wat hem aan het leven bindt.

Langs het water, voor ons huis in Almere, liet ik Snuf uit. Ik voelde niets, het leven betekende niets meer voor mij. "Ik kan net zo goed het water inlopen, dan is het maar voorbij", dacht ik. 

Plotseling realiseerde ik mij dat Snuf weg was. Ik liep terug en Snuf zat daar. Ik riep haar, maar ze kwam niet. Pas toen ik deze akelige gedachte en gevoel een beetje van mij had afgeschud, kwam zij op mij toe gelopen. Dit heeft zich nog een aantal keren voorgedaan. 

Bob, de manager (uit Management Team 14/6/12)

 Sterrenstof

Vanochtend nam ik kort deel aan een les Zhineng Qigong van Els Geelhoed.
Zij herinnerde mij aan de uitzending van DWDD met Robbert Dijkgraaf over de oerknal.
Een prachtige uitzending, waarin Robbert vertelde dat wij mensen van dezelfde materie gemaakt zijn als heelal. Wij zijn gemaakt van sterrenstof. Dat is toch bijzonder om je dat te realiseren.
De les begon met eenvoudige lichaamsbewegingen en door concentratie werd ik me bewust van de energie in mijzelf en buiten mij en vooral de verbinding tussen die twee. Een mooie manier van meditatie.
Op de de website van Els Geelhoed staat meer informatie. Wie weet ga ik volgend jaar de lessen in de Hanzenborg volgen. www.5seizoenen.nl

Een week vol kunst en ontmoeting

Een week vol kunst en leuke, en soms onverwachte, ontmoetingen.

 ALS DE KAT VAN HUIS IS...

Afgelopen woensdag was de opening van de cursistenexpositie 2012. De Kubus hangt, staat of ligt vol met werken van cursisten keramiek, beeldhouwen, edelsmeden en schilderen. Nieuw is dat er ook werken hangen van de kunstuitleen en van kunstenaars die meedoen aan de Kunst Route Lelystad.

 Het werk van geroutineerde kunstenaars kan de (beginnende) amateurkunstenaar aanmoedigen en inspireren, aldus Rachel de Haan die namens de kunstuitleen tijdens de opening sprak. Ben het met haar eens. Iedere keer voordat ik De Kubus binnenloop werp ik even een blik naar links, de ruimte in waar de kunstuitleen zich bevindt.
www.kunstuitleen-flevoland.nl

Ook het werk van medecursisten is leuk om te zien en sommigen zijn meer dan dat. De kwaliteit van het werk is hoog. Dat is natuurlijk mede de verdienste van de docenten. Peter Hartwig was het afgelopen jaar mijn docent. Ik heb veel van hem geleerd en hij heeft mij zelfvertrouwen gegeven.

Twee ex-collega's waren voor mij naar de opening gekomen. Ze waren beiden enthousiast. Inge, die zelf ook schildert, vroeg zich af bij abstracte werken: "hoe kom je erop om dat te schilderen?". Wat ze bedoelde begreep ik goed. Om te schilderen heb ik ook een voorbeeld nodig. De 'zwarte vrouw met hoofddoek' is van een foto geschilderd. Dat gaf mij de ruimte te zoeken naar mijn eigen handschrift. Ik genoot van dit proces.

Zwarte vrouw met hoofddoek

Het is zeker de moeite waard deze expositie te bezoeken. Zeker komende week tijdens WAK (Week van de Amateurkunst), waarin er van alles te doen is in De Kubus.  www.dekubuslelystad.nl



CENTRE PERIPHERIQUE

Zaterdag 2 juni was de opening van de tentoonstelling van Clara van den Hout, Meike Everaarts en Iris van 't Bosch. Een tentoonstelling over het lichaam, de geest en gedrag.
Deze tentoonstelling is te zien in het prachtige pand aan de Zeilweg 32, op het bedrijventerrein Noordersluis. Peter Krol, een enthousiaste projectontwikkelaar, wil dit bestaande bedrijfspand nieuw leven in blazen door er een creatieve broedplaats van te maken. Dat is hem al aardig gelukt. Lees over zijn ambitieuze plannen op www.peterkrol.wordpress.com

Gisteren waren er bij de opening maar liefst 100 man aanwezig. En zoals Sophie van Steenderen (kunsthistorica) tijdens haar openingswoord zei: Lelystad is hier klaar voor. Waarvoor dan?  Voor de avant-gardistische kunst. Kunst van pioniers voor pioniers.

Voor bezichtiging neem contact op met Iris zie onderstaande link

 

 http://www.atelier4iris.nl/

En vond ik het vernieuwende kunst? Ja en nee, maar ga vooral zelf kijken om dat de beoordelen. Ik ben geen kunstcriticus en vind het moeilijk om werk te omschrijven zonder de kunstenaar te kort te doen. Wat ik wel wil zeggen is, dat het werk van Clara geen gemakkelijke voorstellingen bevat. Dat geldt ook voor de verwrongen gezichten van Iris.
Maar zoals echte kunst betaamt: je hoeft het niet mooi te vinden maar het moet iets met je doen.

Meike maakt kragen, die je als sieraad kan dragen. Kragen vertelden in vervlogen tijden over de status van de drager. Is dat nu nog zo, vroeg Sophie zich af. Door er een sieraad van te maken, zeggen de kragen van Meike wel iets over wat de drager wilt uitstralen.

Ik ga zeker nog een keer terug. Niet alleen om de kunstwerken te zien maar ook voor de museumwinkel.
Want ondertussen ontmoet je mensen waar je een praatje mee maakt. Of eet je heerlijke taart van Jasminka www.jasminka.nl En zo raakt de kunst wat op de achtergrond en staat de ontmoeting voorop.

En die onverwachte ontmoetingen dan?
Bij binnenkomst kwam ik Doree de Kruijk tegen Dorée is de drijvende kracht achter NFFS - het filmfestival voor scholieren. Met haar ga ik dinsdag in gesprek over Cinekid, het filmfestival voor kinderen rond de herfstvakantie.
En onder het genot van een roomsoesje sprak ik met Ada Robers van de pluktuin op De Groene Velden. Zij inspireerde mij om vooral met mijn passies in vizier op pad te gaan op zoek naar een nieuwe invulling van mijn werkzame leven.