Het Stedelijk Museum gaat weer open. In DWDD vertelde Henneman dat hij  uitzag naar "The Beanery". Al weer twee jaar geleden schreef ik onderstaande blog. Het zou toch fantastisch zijn om opnieuw de sfeer in het café te kunnen proeven.  Gauw maar een bezoek plannen.

Een van mijn eerste bewuste kennismaking met moderne kunst, was waarschijnlijk in 1975. Met mijn toenmalige klas een bezoek gebracht aan Het Stedelijk Museum te Amsterdam.
En dan loop je midden in het museum een kroeg binnen met mensen die een klok als gezicht hadden. Op de achtergrond geluiden van muziek en gepraat.
Dat heeft een bijzondere indruk op mij gemaakt. De laatste tijd vroeg ik me af van wie de kunstenaar was. En ja hoor gevonden.
Het is een echt bestaande kroeg The Beanery in Los Angelos, gemaakt door Edward Kienholz.


'Tijd is voor Kienholz de ruimte die iedereen heeft tot aan de dood. Over de Beanery zei hij eens: 'Het hele ding symboliseert het verloop van de echte tijd (gesymboliseerd door een krant) naar de surrealistische tijd in de bar waar mensen hun tijd verspillen, de tijd doden, de tijd vergeten en de tijd negeren.'  (bron: cultuurwijzer)

Een bezoek aan dit bijzondere café heeft toch iets met me gedaan waardoor ik tot op heden op zoek ga naar kunst dat mij raakt. Misschien wel op zoek naar een soortgelijke verwondering en opwinding die ik destijds heb ervaren.
Ik kan mezelf gelukkig prijzen dat ik dit ervaren heb, want er is zoveel moois om van te genieten.

Verlaten plekken

Spookstation gemaakt door leerlingen van SGL, waaronder mijn zoon.

Over een hobbelig zandpad tussen spoorlijnen en akkers, reden Dorée en ik naar Het Verlaten Station Lelystad Zuid. Ergens in het groen zat een man. "Wat doet hij daar nou?"

 Dit bleek één van de docenten van SGL te zijn, die even aan het SMS-en was en zich teruggetrokken had tussen het groen.

Voor de keet, die als bar dient, zag ik Thomas staan.We zijn er.

De ruimte onder het spoor is groot met betonpalen en muren met graffiti. Er ligt zand op de grond.
De zon scheen onder het platform door. Een prachtige avond. 

Voor filmvertoning was er  teveel licht,  maar de avondzon leverde wel mooie plaatjes

Mensen van de organisatie liepen druk heen en weer. Ook de makers van de trailer "Het Spookstation" waren aanwezig. Ik ben de trotse moeder van één van hen.

Een DJ draaide muziek.

Ondertussen sprak ik met de docenten van de SGL en Dorée de Kruijk,die namens de NFFS aanwezig is.

Vrijdag 6 juli is het eigenlijke jaarlijkse filmfestival van de SGL. Dit is een preview. Op 17 september is het Nationaal Filmfestival voor scholieren in De Agora te Lelystad. Een festival waar Lelystad trots op kan zijn. Uit het hele land doen scholieren hieraan mee met als doel naar het filmfestival in Griekenland te mogen gaan. Dorée heeft mij uitgenodigd aanwezig te zijn die dag. Deze dag houd ik vrij in mijn agenda voor NFFS.

De opkomst deze avond is teleurstellend. Het station ligt er echt verlaten bij maar de zon zorgde voor mooie plaatjes. Voor de filmbeelden is er te veel licht. We houden gespannen de zon in de gaten. Verdwijnt de zon wel of niet achter die bomen?

Uiteindelijk toch wat kunnen zien, genoeg om te constateren dat er in Lelystad filmtalent rondloopt. Sommige films zijn komisch. En gelachen werd er, temeer omdat de DJ, die de filmpjes wist te waarderen een zeer aanstekelijke lacht heeft.

Elias Tieleman en Judith Flapper van de Barak hebben gezegd dat dit wel een vervolg gaat krijgen. Waarschijnlijk is de planning verkeerd. Veel jongeren hebben nu examenfeesten. Het is ook erg vroeg op de avond. Mijn gedachten gaan ook verder: wat zou je hier allemaal voor openlucht-evenementen kunnen organiseren. Ik denk aan Sebastiaan. Zou toch fantastisch zijn als je hier een rap-feest kan organiseren of andere concerten of voorstellingen. Blijkt toch nog een heel gedoe te zijn om vergunningen te regelen, aldus Judith. Dat is wel jammer, maar niet onoverkomelijk, lijkt mij.

De Barak is een culturele broedplaats in Warande - een wijk in aanbouw - die zich laat inspireren door de aanbouw van een nieuwe woonwijk. Er zou bij deze nieuwe wijk ook een station gebouwd worden. Dit gaat - voorlopig(?) - niet door. Maar de basis was al aangelegd en dat levert nu een prachtige plek op.
Onze omgeving wordt niet alleen aantrekkelijk gemaakt door mooie, van te voren bedachte, ontwerpen. Ook leegstaande, niet afgebouwde, ruimtes bieden weer onderdak voor mensen uit de buurt. Zo vertelde Elias afgelopen vrijdag over het project "Zicht op Lelystad" - klik hier voor meer informatie -. Ter sprake kwam de garage bij de Gordiaan die gesloopt zou moeten worden. Nu blijkt het dak van de garage, waar nu geen auto's meer komen, gebruikt te worden door de jeugd als skate- en/of, racebaan. Zo krijgt een verlaten gebouw toch weer een functie. Het zou voor de levendigheid van Lelystad en voor haar inwoners toch goed zijn als dit soort plekken in de stad bestaansrecht krijgen of houden?

Lege bioscoopzaal

Het was een heerlijke avond.

Stil(l) Verdriet

De meneer op de fiets die ik tegenkom, zal ook wel denken. Op het betonnen paadje loop ik met Snuf, onze twaalf jaar oude Jack Russell. De tranen biggelen over mijn wangen. Mijn gedachten zijn tien jaar terug bij het overlijden van Jos. De deur van de kamer van verdriet is even opengezet. Een mooie metafoor die ik net gelezen heb in het boek "Stil verdriet"van Manu Keirse.
Eindelijk kan ik erover praten. Maar vooral, wil ik erover praten.

Heb ik goed gerouwd? Dat vraag ik mij regelmatig af. Daar is niet eenduidig een antwoord op te geven. Makkelijk is antwoord te geven op de vraag hoe ik gerouwd heb. En vergeet niet ik: rouw nog steeds!

Manu Keirse zegt in zijn boek dat de tijd niet de wonden heelt, maar dat bepalend is wat je in die tijd hebt gedaan.

Het sterven van Jos was als een aanrijding met een enorme vrachtwagen. Zwaargewond zou ik, na de operatie, moeten herstellen door rust, aandacht en liefde. De onvoorwaardelijke aandacht van anderen voor mijn verdriet, daar ontbrak het aan. Zeker in de jaren daarna. Verlangen naar een moeder die steeds weer haar arm om je legt en zegt: "meisje het komt allemaal goed, ga nu maar even slapen". 
Rust was er ook niet. Het leven ging door. De jongens moesten naar school. De hond moest uit en de enorme berg met spullen uit ons ouderlijke huis moest worden opgeruimd.
Nu heb ik zelf vaak gezegd, dat het maar goed is dat het leven om mij heen doorging. Maar soms had ik ook de behoefte om als een kat, me op te krullen, m'n wonden te likken en te slapen.

Nu, na die tien jaar, kan ik een boek lezen als "Stil verdriet" en de tranen hun weg laten volgen zonder dat het mij weer terugbrengt naar dat akelige, eenzame gevoel wat ik had in die eerste jaren na de dood van Jos. Nog een mooi en herkenbaar citaat uit het boek van Manu Keirse.

Men moet eerst tot een keuze komen tussen de overledene in de dood volgen of kiezen voor datgene wat hem aan het leven bindt.

Langs het water, voor ons huis in Almere, liet ik Snuf uit. Ik voelde niets, het leven betekende niets meer voor mij. "Ik kan net zo goed het water inlopen, dan is het maar voorbij", dacht ik. 

Plotseling realiseerde ik mij dat Snuf weg was. Ik liep terug en Snuf zat daar. Ik riep haar, maar ze kwam niet. Pas toen ik deze akelige gedachte en gevoel een beetje van mij had afgeschud, kwam zij op mij toe gelopen. Dit heeft zich nog een aantal keren voorgedaan. 

Bob, de manager (uit Management Team 14/6/12)

 Sterrenstof

Vanochtend nam ik kort deel aan een les Zhineng Qigong van Els Geelhoed.
Zij herinnerde mij aan de uitzending van DWDD met Robbert Dijkgraaf over de oerknal.
Een prachtige uitzending, waarin Robbert vertelde dat wij mensen van dezelfde materie gemaakt zijn als heelal. Wij zijn gemaakt van sterrenstof. Dat is toch bijzonder om je dat te realiseren.
De les begon met eenvoudige lichaamsbewegingen en door concentratie werd ik me bewust van de energie in mijzelf en buiten mij en vooral de verbinding tussen die twee. Een mooie manier van meditatie.
Op de de website van Els Geelhoed staat meer informatie. Wie weet ga ik volgend jaar de lessen in de Hanzenborg volgen. www.5seizoenen.nl

Een week vol kunst en ontmoeting

Een week vol kunst en leuke, en soms onverwachte, ontmoetingen.

 ALS DE KAT VAN HUIS IS...

Afgelopen woensdag was de opening van de cursistenexpositie 2012. De Kubus hangt, staat of ligt vol met werken van cursisten keramiek, beeldhouwen, edelsmeden en schilderen. Nieuw is dat er ook werken hangen van de kunstuitleen en van kunstenaars die meedoen aan de Kunst Route Lelystad.

 Het werk van geroutineerde kunstenaars kan de (beginnende) amateurkunstenaar aanmoedigen en inspireren, aldus Rachel de Haan die namens de kunstuitleen tijdens de opening sprak. Ben het met haar eens. Iedere keer voordat ik De Kubus binnenloop werp ik even een blik naar links, de ruimte in waar de kunstuitleen zich bevindt.
www.kunstuitleen-flevoland.nl

Ook het werk van medecursisten is leuk om te zien en sommigen zijn meer dan dat. De kwaliteit van het werk is hoog. Dat is natuurlijk mede de verdienste van de docenten. Peter Hartwig was het afgelopen jaar mijn docent. Ik heb veel van hem geleerd en hij heeft mij zelfvertrouwen gegeven.

Twee ex-collega's waren voor mij naar de opening gekomen. Ze waren beiden enthousiast. Inge, die zelf ook schildert, vroeg zich af bij abstracte werken: "hoe kom je erop om dat te schilderen?". Wat ze bedoelde begreep ik goed. Om te schilderen heb ik ook een voorbeeld nodig. De 'zwarte vrouw met hoofddoek' is van een foto geschilderd. Dat gaf mij de ruimte te zoeken naar mijn eigen handschrift. Ik genoot van dit proces.

Zwarte vrouw met hoofddoek

Het is zeker de moeite waard deze expositie te bezoeken. Zeker komende week tijdens WAK (Week van de Amateurkunst), waarin er van alles te doen is in De Kubus.  www.dekubuslelystad.nl



CENTRE PERIPHERIQUE

Zaterdag 2 juni was de opening van de tentoonstelling van Clara van den Hout, Meike Everaarts en Iris van 't Bosch. Een tentoonstelling over het lichaam, de geest en gedrag.
Deze tentoonstelling is te zien in het prachtige pand aan de Zeilweg 32, op het bedrijventerrein Noordersluis. Peter Krol, een enthousiaste projectontwikkelaar, wil dit bestaande bedrijfspand nieuw leven in blazen door er een creatieve broedplaats van te maken. Dat is hem al aardig gelukt. Lees over zijn ambitieuze plannen op www.peterkrol.wordpress.com

Gisteren waren er bij de opening maar liefst 100 man aanwezig. En zoals Sophie van Steenderen (kunsthistorica) tijdens haar openingswoord zei: Lelystad is hier klaar voor. Waarvoor dan?  Voor de avant-gardistische kunst. Kunst van pioniers voor pioniers.

Voor bezichtiging neem contact op met Iris zie onderstaande link

 

 http://www.atelier4iris.nl/

En vond ik het vernieuwende kunst? Ja en nee, maar ga vooral zelf kijken om dat de beoordelen. Ik ben geen kunstcriticus en vind het moeilijk om werk te omschrijven zonder de kunstenaar te kort te doen. Wat ik wel wil zeggen is, dat het werk van Clara geen gemakkelijke voorstellingen bevat. Dat geldt ook voor de verwrongen gezichten van Iris.
Maar zoals echte kunst betaamt: je hoeft het niet mooi te vinden maar het moet iets met je doen.

Meike maakt kragen, die je als sieraad kan dragen. Kragen vertelden in vervlogen tijden over de status van de drager. Is dat nu nog zo, vroeg Sophie zich af. Door er een sieraad van te maken, zeggen de kragen van Meike wel iets over wat de drager wilt uitstralen.

Ik ga zeker nog een keer terug. Niet alleen om de kunstwerken te zien maar ook voor de museumwinkel.
Want ondertussen ontmoet je mensen waar je een praatje mee maakt. Of eet je heerlijke taart van Jasminka www.jasminka.nl En zo raakt de kunst wat op de achtergrond en staat de ontmoeting voorop.

En die onverwachte ontmoetingen dan?
Bij binnenkomst kwam ik Doree de Kruijk tegen Dorée is de drijvende kracht achter NFFS - het filmfestival voor scholieren. Met haar ga ik dinsdag in gesprek over Cinekid, het filmfestival voor kinderen rond de herfstvakantie.
En onder het genot van een roomsoesje sprak ik met Ada Robers van de pluktuin op De Groene Velden. Zij inspireerde mij om vooral met mijn passies in vizier op pad te gaan op zoek naar een nieuwe invulling van mijn werkzame leven.
 

Gekeerd naar het licht.

Afgelopen maandag - 21 mei - was er voor de vierde keer een netwerkmatch voor vrouwen. Deze dag werd georganiseerd door het Participatieteam (P-team) Lelystad en vond plaats in het gebouw Atolplaza. Het P-team biedt vrouwen kansen -  en moedigt hen aan - om zoveel mogelijk te participeren in de maatschappij. Het zet zich voornamelijk in voor zwarte, migranten en vluchtelingen vrouwen maar tijdens deze dag waren alle vrouwen welkom. Vrouwen gingen in gesprek met werkgevers en instanties die vrijwilligerswerk aanbieden. Voorafgaand aan deze gesprekken, het zgn. speeddaten, volgden de vrouwen een workshop.

De dagvoorzitter Duco Scholtanus opende de middag met een mooi en krachtig symbool: de zonnebloem. Deze bloem keert zich altijd weer naar de zon. Hiermee riep hij vrouwen op, ook in moeilijke tijden zich naar het licht te keren. Een treffende en mooie vergelijking voor de sterke vrouwen die aan hun toekomst werken. Duco was een goede voorzitter, hij oogde ontspannen en speelde goed in op wat er zich voordeed. Ik zou willen dat ik ook zo ontspannen op een podium kan staan. Dat ik dat (nog) niet kan bleek al snel.

Lucia Fer, voorzitter van het P-team heette de vrouwen en werkgevers welkom en stelde het team van vrijwilligers voor. Daar stond ik ook tussen als kersverse vrijwilliger. Het overviel mij en natuurlijk was ik een beetje gespannen. Jammer, ik had mezelf toch veel beter kunnen introduceren. Misschien toch maar eens een cursus spreken in het openbaar gaan volgen.

 Lucia ken ik doordat wij samen Cinekid organiseren. Zij als Cultuurmakelaar Brede School bij De Kubus Lelystad en ik als vrijwilliger bij het Filmtheater Lelystad. Lucia is een talentvolle en energieke vrouw. Als zwarte vrouw en voorzitter van het P-team hèt lichtend voorbeeld. Duco vroeg haar ook waar zij toch al die tijd vandaan haalt om de vele functies die zij bekleedt te doen. Ze heeft ook haar eigen adviesbureau.  Haar antwoord was simpel: “ik kan het doen omdat ik het allemaal leuk vind om te doen en ik krijg er energie van”.

Sinds een aantal maanden zit ik thuis. Ik ben mij aan het oriënteren op ander werk. Mijn huis en vooral mijn tuin zijn nogal bewerkelijk en die schreeuwen dan ook om aandacht. En dan heb ik ook nog twee (of eigenlijk drie) jongens die steeds iets van mij willen. Niet de ideale omstandigheid om mij te concentreren op wat ik wil gaan doen. Toen ik dat aan Lucia vertelde, nodigde zij mij uit voor de netwerkmatch maar daarop volgde meteen het aanbod om gebruik te maken van de werkplek van het P-team in Atolplaza. Ik was heel blij met dit aanbod, maar vond (en vind) wel dat ik daar iets voor terug moet doen. Dus werd ik vrijwilliger bij het P-team en Lucia is blij dat de werkplek intensiever gebruikt wordt en ik bezoekers van het team te woord kan staan.  Zo snijdt het mes aan twee kanten.

Op de dag van de netwerkmatch is het van netwerken niet echt gekomen. Maar het was leuk om bij aanwezig te zijn. De sfeer was ontspannen en geanimeerd. Er is een fantastisch initiatief getoond door de werkgevers. Zij stellen zich beschikbaar als coach voor de vrouwen. Een hoopvolle  en zonnige dag!

www.pteamlelystad.nl